sobota, 3 września 2011

Z głowy...



         Pewnie nie łatwo jest być człowiekiem ,który przeżył Polskę w tylu wymiarach . Janusz Głowacki , w autobiografii  " Z Głowy" pokazuje szare czasy wojny , stanu wojennego czy PRL w kolorze . Przeciętny czytelnik nie spodziwa się zbytnio , że na wojnie można zgubić żółwia , że PRL może i był straszny , ale przyznajmniej był śmieszny , a na emigracje lepiej zabrać coś więcej niż "głęboki kompleks prowincji, maskowany pychą", bo może się przydać .
         Autor opisuje swoje życie , wzloty i upadki w sposób prześmiewczy , nie szczędząc ironii . Opowiada o trudach emigracji , trudach miłości ( zwłaszcza, gdy kobiet jest więcej niż jedna) , próbach odnalezienia w sobie talentu do czekokolwiek , co wydaje się sprawą trudna w jego życiu . Bohater wydaje nam się być trochę pchany przez los , trochę przez ludzi , a sukcesy odnosi całkiem przypadkiem . Nie ma w tym pychy , częstej przy autobiografiach , jest za to dużo nonszalancji i lekkości .
        " Z głowy " jest też książką o ludzich . Tych napotykanych przypadkiem , jak i ciągle obecnych . Losy matki autora śledzimy od jego narodzin aż do śmierci , portret córki Zuzi też mamy zarysowany dokładnie . Nie mniej interesujące są postaci poboczne - mieszkańcy parku , czy znajomych kryptoinwalida .
        Młodemu , nie mającemu doczynienia z opowiadanymi momentami histori , Głowacki pokazuje , że zawsze istnieli ludzi z krwi i kości , nie tylko bohateterowie znani z heroicznych czynów , ale też przciętniacy pijący wódkę na Nowym Świecie.
        Na dodatek , komentując rzeczywistość autor "Rejsu" dodaje , że " Rejsu 2 " nie da się już nakręcić , bo w aktualnej Polsce nie ma już się z czego śmiać.  

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz